Jovo Đ. LUČIĆ

JOVO (ĐURE) LUČIĆ, rođen 1. novembra 1920. u Hodbini kod Mostara. Zemljoradnik. Majka mu je umrla kad mu je bilo tri godine. U Hodbini je završio osnovnu školu i “prionuo za motiku” na imanju oca Đure zvanog Djed. Početak rata ga je zatekao u uniformi Kraljevine Jugoslavije na albanskom frontu. Nekoliko mjeseci kasnije “strpan je u ustaški zatvor na Buni, odakle se izvukao pukim slučajem”. Član SKOJ-a. Dio grupe koja je preuzimala dobrovoljce iz Mostara koji su išli u partizane i popunjavali odrede. Član KPJ od 1943. Odbijao je da se pridruži četnicima koji su imali snažno uporište u njegovom mjestu. Početkom aprila 1944. upućen je u odred “Savo Belović” gdje je postavljen za političkog delegata, a zatim za komesara čete u 3. bataljonu 13. brigade. Politički komesar 1. čete 3. bataljona, poginuo 19. decembra 1944. u borbi s Nijemcima kod Kamene. Tom prilikom su poginuli tri komesara četa: Antun Kordić, pomoćnik komesara Prateće čete Trećeg bataljona, Branko Mihić, komesar Treće čete, i Jovo Lučić, komesar Prve čete, i nekoliko boraca: Omer Veledar, Mirko Glavaš, Božidar Dorkić i Avdo Bijavica.

ODLOMCI IZ LITERATURE:

O Jovinoj pogibiji Mensur Seferović je zabilježio:

„Tako je i 19. decembra 1944, nakon borbe koja je trajala cio dan na položajima Trećeg bataljona Trinaeste brigade, stigao izvještaj koji je javljao: „Tom prilikom ubijeno je 20 legionara vražijaka, ranjeno je bilo više. Mi smo imali 5 mrtvih od kojih 2 komesara čete i 1 pomoćnik komesara čete. Ovi rukovodioci su poginuli svojom nepažnjom ne koristeći zaklone (…) Istrčali su iz kuća u pomrčinu i naletili na njemačke vojnike i ustaše koje je, kasnije se za to saznalo, doveo dan ranije iz bataljona prebjegli legionar, zarobljen u borvama za Trebinje i zadržan kao kuhar u bataoljonu. Znao je položaje i kretanje patrola triju četa i nije mu bilo teško da jaku protivničku grupu dovede do kuhinje u kojoj je radio. Ipak im se očekivanja nisu obistinila. Iako za trenutak iznenađeni, borci su i u pomrčini raspoznavali svoje protivnike i nakon dvočasovnog vrtloga oko kuća i ograda, pojedinačnih i grupnih dvoboja, uz prvi osvit zore potisnuli i zakovali protivnika na koti iznad sela. Cio bataljon se pribrao i krenuo na utvrđenu glavicu, ali puškomitraljesci su naokolo kosili i odnosili svoje žrtve. Ranjen je i komesar Šukić i još nekoliko boraca. Tada su, eto, komesar Antun i vodnik Milko pokušali da se privuku bunkere na koti, ali – Antun je poginuo, a nekoliko trenutaka kasnije opred njega su pali smrtno pokošeni komesar Branko i skojevac Omer. Obruč se bližio svom kraju: ručni bacači i brede su sve preciznije tukli, gruvale su ručne bombe, čuo se poklič za pokličom. Odlučan i ponesen željom da što prije dotuče preostale ustaše i legionare na kamenoj glavici, oglasio se gromkim pozivom na juriš, stojeći s mašinkom u ruci na kamenoj ogradi – komesar prve čete Jovo Lučić, oglušujući se i o upozorenja bataljonskog partijskog rukovodioca Koste Đurice da će glavu tako brzo izgubiti. I pao je nekoliko koraka dalje kad se pridigao da bi bacio svoju posljednju bombu. Bila je to i posljednja, sedma žrtva Trećeg bataljona, pored ranjenih boraca.“

Jovo je pogođen sa dva metka u stomak i jednim u kičmu. (…) “Dva sata nakon ranjavanja, dok se borba sa njemačkim vojnicima i ustašama prenosila sve dalje od sela, opružen na nosilima posljednjom snagom molio je drugove koji su ga nosili prema Šćepan Krstu, praćeni mecima neprijateljevog puškomitraljesca, da čuvaju svoju a ne njegovu glavu… Nevelika grupa ratnika nije poslušala komesara. Na Šćepan Krst su donijeli njegovo mrtvo tijelo (…)” Jovo je zakopan pored vodnika Mirka Glavaša, a sutradan je Jovin otac Đuro je prenio oba tijela “na nosilima, bez riječi, prema njihovom selu Hodbini” i sahranio ih “u jednu grobnicu”. Za Jovu Lučića je rečeno: “Znali su ga ne samo u tom bataljonu kao izuzetno smiona ratnika, neustrašivog komesara, čije je junaštvo podsticalo mnoge u četi i u rodnom selu na mnoge podvige. Vijest o njegovoj smrti je i uzbudila i gorko ganula selo.”

Jovin drug iz djetinjstva Stevo Stević iz Bune opisao je u pismu publicisti Mensuru Seferoviću 1980. godine svoja sjećanja:

„Dan je bio lijep kao proljetni, a sakupilo se na sahrani dosta svijeta, pa i skoro čitava četa Prvog bataljona, čiji je komesar održao govor (…) Zatim je iznad otvorene rake stao Đuro, Jovin otac (koji je umro prije nekoliko godina). Suznih očiju, ali podignute glave počeo je da govori: da mu je Jovo kao prvo dijete posebno drag i mio, kako je svoga oca i ostale cijenio i volio, kako ne može da shvati da ga više neće vidjeti, kako je tek trebalo da u slobodi živi, a eto – više ga nema. Na kraju je rekao: Žao mi te je kao sina svoga, ali lakše rane podnosim kad si pao za slobodu naše zemlje, kad si pao u borbi protiv neprijatelja. Zatim je jedna desetina boraca partizana plotunom odala posljednju poštu drugu Jovi. Riječ druga Djeda na sahrani svoga sina – momka ko grad od dvadeset i četiri godine, komesara partizanske čete – na sve prisutne ostavljali su jak moralni utisak. S obzirom da je dan bio sunčan i vidljivost veća i jasna, neprijatelj koji se nalazio lociran na Buni počeo je da puca u masu koja je bila na groblju – na sahrani. Odgovoreno im je kroz cijevi naših boraca. Koliko je Jovo Lučić bio cijenjen i koliko je na nas ostavio utisak velikog borca vidi se po tome što je prilikom formiranja seljačke radne zadruge 1949. godine ta zadruga dobila ime SRZ „Jovo Lučić“ (…).