Živko Lj. VUKOVIĆ 

ŽIVKO (LJUBE) VUKOVIĆ, rođen 20. februara 1922. u Mostaru, učenik Učiteljske škole. Član SKOJ-a škole od 1938. (i član rukovodstva školskog SKOJ-a), član KPJ od 1940. Aktivan u organizaciji “Skauta”, učesnik partijskog kursa na Bjelašnici 1940. godine.

Početkom rata aprila 1941, krenuo je sa grupom dobrovoljaca ka frontu kod Skadra. Stigavši do Nevesinja, po direktivi partije, svi dobrovoljci su vraćeni kući s tim da posakrivaju naoružanje.

Prvoborac, u prvoj grupi dobrovoljaca, 28 mostarskih komunista, koja se uputila na teren istočne Hercegovine da radi na razvijanju ustanka ljeta 1941. Odred, kojim je rukovodio Savo Medan, krenuo je poslije 9 sati naveče iz mahale Bjelušine, naoružan sa 16 pušaka, po 150 metaka na svaku pušku. Svaki borac je imao revolver i najmanje po dvije „kragujevke“. Živko je bio u sastavu partijske organizacije Dubljevići-Jugovići osnovane krajem 1941. godine. Radio je pri štabu bataljona „Nevesinjska puška“. Ubijen u četničkom puču juna 1942. u Kazancima kod Gacka.

Imao je brata Slobodana, i tri sestre: Zoru, Milenku i Veru.

O radu Živka Vukovića na terenu je ostalo upamćeno slijedeće:

“Za korektan odnos Površke terenske čete prema muslimanskom stanovništvu najveća zasluga pripada Vulu Skoku i Živku Vukoviću, čiji je uticaj na cjelokupan rad čete bio od presudnog značaja. Pored njih, osjećao se i uticaj Živote Neimarovića, koji je povremeno dolazio u Površ. Oni su uporno isticali da se ne smije poistovjećivati svo muslimansko i hrvatsko stanovništvo sa ustaškim koljačima, da ne treba ubijati obične domobranske vojnike koje Pavelić silom šalje da guše narodnu bunu, da treba čuvati čast, ponos i dostojanstvo ne samo čete, nego i naroda od čijih je pripadnika ona formirana, da treba naći puta i načina da se razgovara sa poštenim Muslimanima i Hrvatima ne samo o uspostavljanju snošljivih komšijskih odnosa, nego i o zajedničkoj borbi protiv stranih zavojevača, kao što je to bilo za vrijeme Uloškog ustanka 1882. Godine. Zahvaljujući pregalačkom radu ovih ljudi, cijelo ljeto ratne 1941. godine u Površi je vladao relativan mir. Kosidba i žetva obavljane su gotovo bez ikakvih smetnji. Ljudi su neko vrijeme slobodno odlazili u muslimanska sela Borča, da bi nabavili drvo za ogrijev ili samljeli žito. Čak i kada je drugom polovinom avgusta, situacija na susjednim područjima počela da se zapliće i muti, u Površi je vladao mir”.