Muhamed D. VUK 

MUHAMED HAMID (DERVIŠA) VUK, rođen 22. januara 1924. u Mostaru, učenik Gimnazije. Član SKOJ-a od 1940. Učestvovao je u nizu akcija, poput atentata na četničkog vojvodu Jevđevića, ili akcije iznošenja municije i druge opreme iz Sjevernog logora u Mostaru 21. 4. 1942. Akciju su izveli Mehmed Trbonja, Živko Papo Henći, Rifat Frenjo, Martin Raguž i Alija Muratbegović Šico, a pomagali su Meho i Omer Dina, Mehmed Frenjo, Hilmija Hakalo, Pero Lažetić i Hamid Vuk. Bio je zadužen za prijem grupa iz odreda i smještaj u Mostaru. Za pokušaj atentata je jedno vrijeme bio bojkotovan od strane skojevaca jer je “istrčao pred rudu“ i pored izričite zabrane pripucao prije određenog vremena. “Pobjegao je pred potjerom na pećine Neretve, umjesto Dugom ulicom. Ugrozio Peru Krajinu, Hilmu Ćišića, Mirka Konjevoda i ostale učesnike akcije.”

Uhapšen od ustaša jula 1943. Pema nekadašnjem skojevcu F. Buturoviću, “uhvaćen je u jednoj od racija kod Gimnazije, kao Ciganče*, nearijevac, uz to politički sumnjivac, pa je odveden u Jasenovac iz koga se nije vratio”. Zajedno sa Mehmedom Omeragićem sproveden u logor Stara Gradiška gdje je ubijen septembra 1943. Po jednom izvoru, „ubijanja vrše uz upravitelja logora Stjepana Bosaka, Jozu Stojčića, Mirka Runjaša, s posebnom bandom ustaša koljača (…)“.  Otac Derviš je smatrao da je Hamid ubijen februara 1944.

Nakon oslobođenja Mostara, Hamidov 43-godišnji otac Derviš Vuk dao je slijedeću izjavu: „Ja sam imao sina Hamida rođ. 1924. godine, učenika VII razr. Gimnazije, koji je radio za narodnu stvar na unutarnjoj fronti. Međutim, koncem avgusta 1943. god. bio je uhapšen po agentima Beriću Šimunu, Topiću Stanku i Novi Mehmedu. Nalog za hapšenje dao je Pancun, a šef policije bio je Mate Roko. Hamid je bio u policijskom zatvoru 39 dana i kroz to vrijeme ja sam se dopisivao s njima na ugovoren način, pa me je on obavijestio da ga je najviše teretio Jurišić Ante, radnik na željeznici i Zekić Melča iz Mostara. Poslije toga odveden je u logor Gradiška. Od njega sam dobio posljednju vijest 29.1.1944. god. Husnija Bojo iz Mostara je bio u logoru sa mojim Hamidom i povratio se iz logora prije sedam mjeseci. On mi je saopštio da je moj sin Hamid ubijen u logoru početkom mjeseca februara 1944. godine. Sumnjam da ga je ubio ustaški zastavnik Neđa Arapović, rodom iz Mostara. Napominjem da sam ja sakat sa ograničenom sposobnošću privređivanja, te se Hamid brinuo o meni i majci. Oštećeni: Derviš Vuk.“

Hamidovo ime je bilo zabilježeno na spomen-ploči u Mostarskoj gimnaziji. Ploča je nestala bez traga u vrijeme ratnih zbivanja 1992-1995.

ODLOMAK IZ LITERATURE:

“Vučina – takav je bio i izgledom i naravlju-nagloj, uvijek spremnoj za sukob. Naš štit i udarna snaga u čestim sukobima sa fašistima – frankovcima u razredu, hodnicima i dvorištu Gimnazije. Ciganče iz Pasjaka, sin ratnog invalida, bez noge, obućara. Uvijek sam ga vidio kako kucka po cipeli nabijenoj na kalup, kada bih vraćao ili uzimao novu knjigu od Hamida, bibliotekara naše ilegalne gimnazijske biblioteke.”

“Đak Hamid Vuk, jedinak u majke, kurir i neustrašiv borac, čas je u Mostaru, čas predvodi nove borce u partizane. Sin borca iz prvog svjetskog rata, invalida, koji je obućarskim čekićem zarađivao nafaku. Prije oslobođenja Mostara Hamidova majka izvezla je na đerđefu, kao za mladu, petokraku zvijezdu na komadu crvenog platna. Sakrila ju je u jastuk da je neprijatelj ne pronađe. Kaa su partizani oslobodili Mostar, na maloj kući potleušici u Pasjaku na Mazoljicama, na kući prvoborca Hamida, vijorila se mala crvena zastava. Majka je čekala jedinka, čekala i nedočekala.” (Salih Rajković)