brošura “Partizanski spomenik u Mostaru” (1980.)
knjiga “Spomenica Mostara 1941-1945.”
drugi dokument ili dokaz o spomen-ploči (na pr. fotografija)
Emir Z. PAŠIĆ
EMIR (ZAJKE) PAŠIĆ, rođen 13. februara 1922. u Mostaru, đak Trgovačke akademije. Član SKOJ-a , borac u 2. bataljonu 13. hercegovačke brigade, politički delegat voda 1. čete 2. bataljona, pasionirani foto-reporter. Teško ranjen u uzastopnim jurišima na brdu Rogalj (Ivan-planina) 6. marta 1945. U pokušaju da spasu njega i ranjenog puškomitraljesca Tomu Krajišnika poginule su, jedna pored druge, tri bolničarke Hrvatica, Srpkinja i Muslimanka: Zdenka Karačić, bolničarka Drugog bataljona, Ljubica Remetić iz sela Biograda kod Nevesinja, referent saniteta Četvrtog bataljona i Emina Merdan iz Počitelja, bolničarka Drugog bataljona. Poginuli su “na koti Dragalj, povrh planinskog prevoja na Ivan-sedlu, ispred neprijateljevih bunkera, pedeset i nekoliko metara daleko od položaja koje su držali bataljoni 13. brigade”. Simbolika tih pogibija je dugo odzvanjala u bataljonu, kao i nakon rata, kroz brojne priče: “podvig Zdenke, Emine i Ljubice ostao simbol krvlju zapečaćenog bratstva i jedinstva naša tri naroda”.
Mensur Seferović je mnogo godina iza rata objavio jedan ratni članak o tom događaju. Pisao je Lutvo Džubur, u članku »Njih tri«, objavljenom u listu 13. Brigade »Hercegovački borac«:
“Prva je pošla Ljubica. Došla je do ranjenog druga i povukla ga. Baš u tom času kad je mislila da je zadatak izvršen, da je drug spasen, klonula je Ljubica na snijeg pogođena hicem u stomak. Zdenka i Emina, koje su budno posmatrale pokušaj Ljubičin iz zaklona, znale su sad šta je njihova dužnost. Naređenje nije potrebno. Savjest je jača od svega. Jurnule su one u pravcu Ljubice i ranjenog druga ne misleći na opasnost i ne obazirući se na neprijateljske kuršume koji su oko njih parali snijeg. Ali… zlikovačko oko je dobro sastavilo nišan. Pala je Zdenka pogođena u glavu, a odmah pored nje Emina, pogođena u prsa. Tri mlade Hercegovke ležale su nepomične jedna pored druge. Jaki mlazevi krvi natapali su snijeg i na suncu bojili ga divnim rumenilom. A tri mlada života su se postepeno gasila na prvoj čuki u Bosni.”
Posmrtni ostaci Mensura Seferovića su nakon rata preneseni i sahranjeni na Partizanskom spomen-groblju u Mostaru. Izvor: arhiv Radmila Brace Andrića.
Ćemalović, Enver (1986): Mostarski bataljon, Mostar; Seferović, Mensur (1964): Partizanski kolopleti, „Narodna armija“, Beograd; Džemil Šarac, članak „Sa Mostarcima“, Hercegovina br 9, str 221; Seferović, Mensur (1970): Pred očima grada, »Informativni centar Mostar«, nagrada »14. februar« Skupštine opštine Mostar, 1970.; Seferović, Mensur: Mostarski kolopleti, edicija “Mostar u borbi za slobodu”, knjiga 8, Mostar; grupa autora (1986): Hercegovina u NOB 4. dio, Beograd; Konjhodžić, Mahmud (1981): “Mostarke”: fragmenti o revolucionarnoj djelatnosti i patriotskoj opredjeljenosti žena Mostara, o njihovoj borbi za slobodu i socijalizam, Opštinski odbor SUBNOR-a Mostar; Seferović, Mensur (1957): „Tajna partijske ćelije“, Sarajevo; Borbe I Antifašistički Otpor U Mostaru (yu-nostalgija.com) ; http://rsdvelezmostar.blogspot.com/p/fk-velez.html ; група аутора (1986): Херцеговина у НОБ, Београд ; Seferović, Mensur (1984): Rascvjeti bratstva, “Narodna armija”, Beograd; Seferović, Mensur (1988): Trinaesta Hercegovačka NOU Brigada, Beograd; grupa autora: Spomenica Mostara 1941-1945
Fotografija: S. Demirović
Poznajete li detalje iz života ovog borca? Pošaljite nam vaše priče i fotografije. Sačuvajmo od zaborava!
