brošura “Partizanski spomenik u Mostaru” (1980.)
drugi dokument ili dokaz o spomen-ploči (na pr. fotografija)
Ibrahim S. RALJEVIĆ
IBRAHIM IBRO (SALIHA) RALJEVIĆ, rođen 12. jula 1918. u Mostaru. Kovač u Rudniku mrkog uglja. Član SKOJ-a radničke omladine Rudnika mrkog uglja, fudbaler “Veleža”. Odveden sa posla dva dana prije oslobođenja Mostara, 12. februara 1945. i, sa grupom drugih Mostaraca otpremljen u Sarajevo gdje je pogubljen*. Ubijen u ustaškoj odmazdi neposredno pred njihovo povlačenje iz Sarajeva, zadnjih dana rata 1945. godine. Naime, nakon neuspjelog pokušaja atentata na Maksa Luburića početkom marta 1945, Luburić je u Sarajevu preuzeo sudstvo u svoje ruke i formirao vlastiti Prijeki sud. Taj takozvani Prijeki sud 5. marta 1945. i 10. marta 1945. godine presudama UKP. Broj 1/45 i UKP broj 2/45, objavljenim u zadnjem broju ustaškog “Novog lista” od 3. aprila 1945. godine, osudio je na smrt na desetine ljudi. Ranog jutra 28.marta 1945. godine, sedam dana prije oslobođenja grada, ustaše su na Marindvoru javno objesile 56 ljudi, a u Luburićevoj vili ih je pronađeno još koje nisu mogli prepoznati zbog unakaženosti posmrtnih ostataka. Ime Ibrahima Raljevića je objavljeno pod rednim brojem 14 na oglasu/obavijesti o osudi na smrt streljanjem.
* Iako na Ibrahimovoj spomen-ploči stoji Jasenovac kao mjesto smrti, moguće je da je pogubljen u Sarajevu, o čemu svjedoči i Luburićev oglas.
Ibrahimova 55-godišnja majka Fata Raljević, preudata Oručević, majka troje djece, je nakon rata, 5.10. 1945, dala izjavu “Gradskoj komisiji za ispitivanje ratnih zločina okupatora i njihovih pomagača”. Ona je takođe smatrala da joj je sin ubijen u Sarajevu.
„12. februara ove godine ustaša Keka Komljenović sa još nekim ustašama odveo je sa Rudnika iz radione moga sina Ibru, starog 27 godina, oženjena s jednim djetetom. Odveden je u Sarajevo sa još mnogim pohapšenim Mostarcima gdje je nakon nekoliko dana streljan po ustašama Maksa Luburića. Ibrahim je bio hranitelj njegove žene Zinete, te male kćerke Nadije i moj – (nečitko, prim.a.) sestru Hibu i brata Ćasima koji su đaci. On je bio po zanimanju kovač. Njegova je mirnodobska zarada bila oko 2.000 dinara predratnih. Za njegovo odvođenje i smrt smatram odgovornim šefa Mostarske policije dr. Šoića i Josipa Mašića, njegovog zamjenika, jer su tada oni bili glavni naredbodavci, te Keku Komljenovića i njegove saučesnike, kao i Maksa Luburića.“
Halilbegović, Nihad (2006): Bošnjaci u jasenovačkom logoru, Sarajevo; grupa autora (1986): Hercegovina u NOB 2. dio, Beograd; grupa autora (1986): Hercegovina u NOB 4. dio, Beograd ; http://rsdvelezmostar.blogspot.com/p/fk-velez.html; grupa autora: Spomenica Mostara 1941-1945.
Fotografija spomen-ploče: S. Demirović (2018). Fotografija palog borca: “Partizanski spomenik u Mostaru” (1980)
Poznajete li detalje iz života ovog borca? Pošaljite nam vaše priče i fotografije. Sačuvajmo od zaborava!
